DyMno słynie z ciężkiej nawigacji i trudno dostępnych punktów. Ten mit rośnie z roku na rok i co raz bardziej odstraszał mnie przed podjęciem wyzwania. Dość powiedzieć, że wielu starych wyjadaczy szos i szutrów nie może się pochwalić ukończeniem DyMna. Postanowiłem i ja się przekonać w czym diabeł straszny i z chęcią zdobycia punktów do Pucharu Polski czego wymogiem jest zaliczenie wszystkich punktów kontrolnych zdecydowałem się pojechać do Łochowa.
PrzedWyścig zaczął się dla mnie już w piątek wieczorem, kiedy musiałem w 7 minut przetransportować się z warszawskiego dworca wschodniego na Wileniaka. Teoretycznie spokojnie wykonalne, gdyby nie korki. Wśród trąbienia i krzyków pieszych zdążyłem tuż przed odjazdem. Na peronie czekała mnie niespodzianka - kompletnie zawalony pociąg. Wreszcie ulokowałem się w służbówce opierając się jednym bokiem o wózek dla dzieci a drugi o współpasażerów. Klimat w pociągu pozwał mi poczuć charakter terenów na których już następnego dnia przyjdzie mi się ścigać. Pasażerowie na drugim gazie, głośne rozmowy, czy gderające przekupy to wszystko dawało mi przekonanie że wybrałem właściwy kierunek.
Było jeszcze jasno gdy wysiadłem na łochowski peronie. Świeżą krew od razu wyczuło miejscowe towarzystwo komarów. Należy przyznać, że te owady mają w tych okolicach chyba swoją ojczyznę, są po prostu wszędzie i jedyne co zostaje to przyzwyczaić się do ich towarzystwa, co nie jest w cale łatwe i nie daje dużej ulgi.
Z dworca udałem się tradycyjny pakiet startowy do miejscowej Biedronki, a następnie do szkoły - bazy wyścigu. Rejestracja teoretycznie od godziny 20.00, jestem kilka minut po, w szkole z zawodników jest może kilka osób, a zarejestrować się jeszcze nie można. 1,5 godziny później nadal organizatorzy nie uporali się z papierami, ale udało mi się wybłagać, żeby mnie gdzieś tam wpisali. Zależało mi na wczesnym pójściu spać po kilku słabo przespanych nocach. Niestety nadzieja na długi sen szybko minęła, po tym jak się okazało, że odprawa startowa jest zaplanowana gdzieś między 22 a 23.
W pakiecie startowym otrzymuje numer 101 w wersji na rower i na plecy, koszulkę, jest też worek foliowy na mapę, do którego nie przywiązuję zbytniej wagi - mam swój mapnik. Dostaję również kartę startową, dosyć ciekawą bo dużą, zalaminowaną i kolorową w zestawie ze sznurkiem. Już po wyścigu stwierdziłem, że metoda z kartą wiszącą na szyi nie jest wcale głupia o ile ma się kilka warstw odzieży i karta znajduje się pomiędzy warstwą zewnętrzną a wewnętrzną, dzięki temu się nie majta się podczas jazdy i nie drażni skóry.
Wśród zawodników rozpoznaję znajome twarze - będzie ciężko bo mocno towarzystwo się zjawiło, a nie ma jeszcze Warszawy, która z pewnością pojawi się w sobotę z rana. Z odprawy pamiętam 3 rzeczy: dużo map, mapy do użytku wewnętrznego, mapy są stare i czasami mocno nieaktualne. Z takimi pozytywnymi informacjami poszedłem spać.
PoranekRano kaszka z pakietu startowego, sprawdzenie temperatury i powitanie z komarami. Mogę przystąpić do wyboru ubioru, a wziąłem tego całą masę na każde warunki. Wybieram zestaw long, czyli długie gacie rowerowe i ciepła bluza. Zakładam też swoje nowe akcesorium - nerkę prosto ze Szwecji. Obładowana nieźle wibruje na moim krzyżu, ale do startu zostało mało czasu i trzeba tak spróbować jechać.
Na starcie wszyscy ustawiają się w szeregu, jako, że mi się zachciało wczoraj rejestrować jako pierwszemu jestem pierwszym z brzegu. W ręce wpadają mi dwie mapy i już wiem dlaczego DyMno jest takie trudne. Nie mogąc publikować map muszę to jakoś opisać. Na mapie w większej skali (1:60000) naniesione są tylko bardzo przybliżone obszary w których jest punkt kontrolny, natomiast druga płachta zawiera wycinki map w skali 1:25000, gdzie są pokazane najbliższe okolice punktu. Obie mapy są z różnych źródeł i z różnym stopniem aktualności. To sprawia że ścieżki obecne na jednej mapie nie znajdują się na drugiej itd. Sama nawigacja powinna wyglądać tak, że na mapie w gorszej skali nawigujemy do okolic punktu i przełączamy się na dokładną mapę.
Etap I - wodaPierwszy etap to teoretycznie 71km, chyba prawie nikt nie liczy, że do takiego wyniku uda mu się zejść. Etap polega na zdobyciu w kolejności: 1. Punktu Kontrolnego dalej w dowolnej kolejności dziewięciu PK i Odcinka Specjalnego następnie należy się udać na 14 PK, gdzie po zrobienie etapu 2 można wrócić na punkty 15 i 16 z etapu I. Wszystko brzmi mocno zagmatwanie, a jeszcze bardziej wprawiała w konfuzję karta startowa z całą masą pół na perforację.
Patrząc na mapę wybieram najkorzystniejszy wariant dojazdu na PK1, na 10 sekund przed startem zorientowałem się, że wybrałem trasę przez drogę wykreślona ze ścigania. Po 5 sekund dochodzę do wniosku, że to i tak nie ma znaczenia, bo wszyscy ruszą razem. Trzeba tylko wybrać dobrych żywicieli i na aliena dojechać do pierwszego punktu i dopiera tam zacznie się prawdziwe ściganie. Tak też zrobiłem. Wyszło idealnie, bo byłem w ścisłej czołówce zupełnie nie wiedząc gdzie jadę.Teraz czas na scorelauf.
Trasa była oczywista i ta dowolna kolejność raczej była mało dowolna i większość wybrała taki sam wariant. Do pierwszego punktu dojechałem trochę z kłopotami, byłem w czołówce tak że nie widziałem nikogo przed sobą i to mnie zmyliło po trochę przejechałem właściwy zjazd i kiedy znalazłem już punkt to mijali mnie ludzie, którzy raczej powinni oglądać moje plecy :D Dalej jadę na punkt, którego teraz sobie nie mogę zupełnie przypomnieć, ale opis na mapie "szczyt górki (bez dojazdu)" wiele tłumaczy. Następnie padł wybór na odcinek specjalny, polega on na odnalezienie 3PK na dokładnie oznaczonej trasie. Czyli albo trzeba jechać wolno i się rozglądać na wszystkie strony, albo połączyć siły i w grupie szukać punktów. Tuż przed wjazdem na OS doganiam mocny zespół w którym jest kilku znanych zawodników, jednak ku mojemu zdziwieniu postanowili skręcić w lewo, co wydawało mi się bez sensu, pojechałem prosto i wjechałem na OS z pewną przewagą przed nimi. "Odcinek specjalny wokół rzeczki Dzięciołek" jak sama nazwa wskazuje miał dużo wspólnego z wodą. Rzekę pokonywało się kilkakrotnie, najefektowniej oczywiście na rowerze. Co do ukrycia punktów to jeden był tak perfidnie schowany, że musiałem się po niego wracać po wymianie zdań ze spotkanymi przeciwnikami. Ale nie było tak źle po OS wciąż byłem wysoko,... no nie licząc "wymiataczy", których to już właściwie od początku nie widziałem. Dalej kilka prostszych i łatwiejszych punktów. Na jednym spotykam ekipę z trasy ekstremalnej która wystartowała 2 godziny przede mną - atmosfera piknikowa. Na następnym jeszcze jedna ekipa z kategorii E - tutaj jest gorzej - urwany hak od przerzutki. Nie jedyna taka awaria na tegorocznym DyMnie, mnogość gałęzi i wszelkiej innej maści roślinności spowodował kilka połamanych haków, szprych, czy zerwanych łańcuchów.
Po połowie pętli przychodzi mi walka pod wiatr. Na długiej asfaltowej prostej mija mnie z naprzeciwka mocny team m.in. z Wikim we tradycyjnej flanelowej koszulki oraz Vigilem z Otwockiej Grupy. W tym momencie pojawiało się standardowe myślenie "Co ja tutaj robię?", a było to dopiero 50 km. Na szczęście kolejne punkty robię dosyć gładko, a przeświadczenie, ze nie jest źle potwierdzam gdy mijam zmierzającego dopiero na zdobyty już przeze mnie punkt Inżyniera z TCP. Przyszedł czas na punkt który znajduje się przy oczku wodnym, przy czym na mapie pokazany jest dawny przebieg Bugu, a oczko jest teraz po drugiej stronie rzeki. Ja się wkopałem, zamiast szukać starorzecza to kręciłem się kilkaset metrów za wcześnie. Wreszcie po 20 minutach zobaczyłem na horyzoncie jedną z tych najlepszych dziewczyn w kraju w rowerowych zawodach na orientację - Annę Kamińską. Zjechała po prostu z wału wprost do punktu. Wkurzony ruszyłem za nią, a za mną wspomniany wcześniej team z Wikim, Vigilem i jeszcze jednym kolegą. Po tym został jeszcze jeden punkt przed zmianą etapu. Punkt o nurtującej nazwie "Wpław" znajdujący się przed sporą rzeczką. Moja przeciwniczka odpuściła pokonywanie wody. Dla mnie to szansa, woda po pas, rower nad głową i jestem po drugiej stronie. Uciekam w kierunku kolejnego punktu lecz wpadłem w ogrodzone gospodarstwo wracając dołączam się do teamu, który przewijał się na mojej trasie już kilka razy i tak jechaliśmy już do samej mety.
Przed dojazdem na przepak, gdzie mieliśmy otrzymać mapy na drugi etap zniknąłem z oczu rywalom zyskując nad nimi półtorej minuty i to był ostatni akcent mojego indywidualnego ścigania tego dnia. Spoglądając na listę osób przede mną stwierdzam, że nie jest kiepsko - chyba pierwsza dziesiątka, ale "przecinaki" z prawie godzinną przewagą nade mną... różnica kilku klas jeszcze.
Etap II - piachNowe mapy podcinają skrzydła. Punktów jest 10 i wydaje się, że w jeszcze trudniejszym terenie niż pierwszy etap. Napełniam bidony, w pośpiechu zjadam otrzymany baton i ruszam za oddalającym się teamem, który zaliczył wyjątkowo krótki pobyt na "półmetku".
Drugi etap to jeszcze więcej piachu, jeszcze więcej dróg których nie ma na mapie i tych które są na mapie, ale nie ma w rzeczywistości i jeszcze większe zmęczenie. O dziwo nie idzie nam źle. W 4-osobowym zespole zawsze jest ktoś kto w danym momencie nie ma zaćmienia, więc większych błędów nawigacyjnych nie popełniamy, co nie znaczy że nie było wątpliwości... były i to czasami bardzo duże. Ja się wziąłem za mierzenie dystansów na mapie i porównywanie ich ze stanem licznika, kilka razy się przydało. W połowie etapu II łapiemy zagubionego zawodnika i nasz team liczy już 5 osób. Po wyczerpujących 6 pierwszych punktach tego etapu 4 kolejne można uznać za łatwe i szybkie. Niestety na 90 km, czyje ostre kłucie w brzuchu. Oczywiście kupa różnych słodkich specyfików energetycznych dała po sobie znać. Póki się nie ogarnąłem kilka kilometrów przejechałem półprzytomny wlekąc się na końcu stawki i zupełnie nie kontrolując swojej pozycji na mapie.
Po zrobieniu wreszcie 10PK II etapu, wracamy na mapy z I etapu i robimy pozostałe 2 punkty. Piach jakby się zmniejszył, na ostatnim punkcie wpadamy na dwuosobowy team ekstremalistów, którzy są po 90 km rowerem i 20 km kajakiem. Razem z nimi kierujemy się do mety. Droga stała się już mocno utwardzonym szutrem, więc mogliśmy rozwinąć niezłą prędkość. Jadąc trochę na oślep i wybierając ścieżki głównie metodą "na azymut" wpadamy niestety na zakazaną drogę krajową nr 62 z której do mety jest około 1km. Chwila konsternacji i wspólna decyzja to spokojny przejazd do bazy wyścigu chodnikiem, a później poboczem dla pieszych. Mam nadzieję, że nie złamaliśmy tym samym regulaminu, bo tempo przejazdu jak i niewjeżdżanie na asfalt raczej nam skomplikowały sprawę niż ułatwiło.
MetaNa metę wpadamy wspólnie około godziny 19.10, czyli po przeszło 10 godzinach jazdy. Licznik wskazuje równo 130 km. GPS do rejestracji śladu padł na 104 km. Zupa pomidorowa z ryżem jeszcze nigdy mi tak nie smakowało, a generalnie wolę w makaronem.
Muszę przyznać, że jestem z siebie zadowolony, lepiej oczywiście jakbym całość przejechał sam, ale wtedy liczę, że przyjechałbym nawet godzinę później.
Kolejne cele to zorganizować fantastyczny WaypointRace, później niegorszy od niego Epilog, no i wyprawa na Bike Orient.
Ostatecznie zająłem 9. miejsce, nawet jestem zadowolony bo strata do czołówki jakby się trochę zmniejszyła.
Strona imprezy:
http://www.dymno.prv.pl/Mój track (do momentu jak GPS działał):
http://www.everytrail.com/view_trip.php?trip_id=204526PS: Ostatnio mało piszę, bo brakuje mi na to czasu. Nie mniej jednak ten post jest
dwusetnym na tym blogu.
