Zabawa w bagnie, czyli DyMnO 2010

Od kilku dni nie mogłem się doczekać soboty. Wreszcie orientacja pod Warszawą na której mogę wystartować. Głód rywalizacji narósł jeszcze bardziej po WaypointRace, kiedy mogłem tylko patrzeć jak wszyscy się dobrze bawią. Bojowe nastroje tłumił we mniej jednak dołek formy, który objawiał się dużym zmęczeniem nawet po kilkudziesięciiu kilometrach. Coś po Harpaganie się we mnie popsuło i nie trybi tak jak to sobie założyłem. No nic, przynajmniej będę mógł sprawdzić jak się czuje w warunkach wyścigowych.

Na starcie. Zdjęcie znalezione na stronie www.silne-studio.pl

Start XI Długodystansowego Maratonu na Orientację miał miejsce przed nieporęckim ratuszem o 9 rano. Każdy dostał pakiet 4 map z którymi ciężko było coś sensownego zrobić. Pierwsza mapa dotyczyła etapu I. Skala 1:16300, 14 punktów kontrolnych oraz kształty, kolory, linie na mapie, które wiedziałem co oznaczają, ale nigdy do tej pory nie przyszło mi się ścigać na typowej mapie do orientacji. Na inne otrzymane kartki nawet nie patrzyłem. Próbuję coś zrobić z mapą etapu I, ale rysowanie śladu markerem mi nie wychodzi. Powoli niektórzy ruszyli, ja spokojnie około minutę po komendzie. Wszyscy jechali dziwnie wolno, ja też, próbujemy oswoić się z mapą. Na pierwszy punkt – I przyjeżdżam w grupie, ale potem zaczyna się już samotna jazda. Jeszcze w trasie na drugi punkt próbuję coś mierzyć linijką, ale wkrótce przekonuję się że to nie ma sensu. Etap przejechałem bez więskzych problemów, nie licząc chwilowej utraty orientacji, ale pomógł inny zawodnik, który przemknął, a ja za nim na punkt. Ponownie pod ratuszem byłem po godzinie i 44 minutach, na liczniku przejachanych było około 22 kilometrów. Etap mi się bardzo podobał, wydawało mi się, że dobrze pojechałem, ale za chwilę z lasu wyjeżdżali kolejni zawodnicy, więc raczej większa część stawki z lasem poradziła sobie podobnie.

„Tętno maksymalne najczęściej opisywane jako Hrmax (od ang. maximal heart rate), można zdefiniować jako częstość pracy serca, odpowiadającą intensywności, na której subiektywnie odczuwasz, że jest to twój maksymalny wysiłek.„
Nigdy sobie nie mierzyłem tętna maksymalnego, ale podczas moich zabaw z pulsometrem największą wartość osiągnąłem po maksymalnym sprintcie po 7 kilometrach biegu, były to 194 uderzenia na minutę. Od soboty, wiem, że mogę uzyskać 197 – próbując wydostać się z bagna.

Etap II rozłożony był na dwóch mapach, a na nim 16 PK i odcinek specjalny. Taka ilość punktów wprowadzała duże zamieszczanie, dodatkowo prawie każdy punkt był „rozświetlony” poprzez mapkę lub ortofotomapę przedstawiającą najbliższe otoczenie punktu w dużej skali. W rezultacie musiałem operować na trzech kartkach. Postanowiłem pojechać na punkt A i tam się dalej zastanawiać nad kolejnością zdobywania. Stanie nad mapami przy bazie, gdzie co chwile ktoś przejeżdża było dla mnie denerwujące, chciałem zastanowić się nad taktyką w jakimś spokojnym miejscu. „Punkt A – skraj lasu”, brzmi prosto, jeszcze ładniej wyglądał na „rozświetleniu”, gdzie było to po prostu róg lasu. Jedyną niewiadomą było bagno, które znajdowało się na północ od lasu. Jednak mokradła według mapy nie były rozległe, ograniczone były od północy kolejnym lasem, tak, że jeśli uderzę na punkt od północnego lasu, to będę miał do pokonania około 200 metrów bagna. Wariant najazdu od południa nie opłacał się zupełnie, nawet jakby okazało się że bagno jest nie do pokonania, to można jeszcze zdobyć punkt wracając się do lasu i jadąc na wschód objechać bagno. Mój błąd polegał na tym, że słabo zanalizowałem „rozświetlenie” w rezultacie zacząłem atakować bagno za wcześnie, kiedy dotarłem do przeciwległego lasu, punktu nie było widać (teraz wiem, że byłem o jakieś 100 metrów za bardzo na zachód). Bagno nie było jeszcze jakieś straszne, w najgorszym momencie miałem wodę po uda. Brnąc dalej na południe chciałem znaleźć drogę, która była na mapie. Drogi widać nie było, a woda była coraz głębsza, przedzierałem się tak na południe, chociaż powinien się cofnąć. Wszedłem do zupełnie zalanego lasu, na wodzie unosiła się trawa, co jakiś czas wpadałem po pas. Dobrze że miałem rower, bo zanurzony robił za laskę na której się podpierałem. W pewnym momencie wpadłem po piersi do wody, co gorsze gruntu nie czułem, a raczej coś w rodzaju wciągającego mułu. Było na prawdę kiepsko, uratował mnie wyskok i rzucenie się na brzuch na powierzchnię, mój ciężar rozłożył się na trawie która porastała powierzchnię bagna i łapiąc się kurczliwie tych źdźbeł trzciny jakoś się wydostałem. To w tym momencie osiągnąłem swój HRmax. Dalej nie było wcale lepiej, jak głupi szedłem wciąż na południe, co gorsze śmierdziałem szlamem, tak że przyciągałem wszystkie komary w promieniu 500 metrów. Według mapy przeszedłem ponad 2 kilometry, aż dotarłem do drogi. To przedzieranie zajęło mi ponad godzinę. Byłem mokry, brudny i potwornie zmęczony, czułem się jakbym ścigał się już kilkanaście godzin. Nie bez problemów, wciąż związanych z wodą dotarłem wreszcie do punktu A. Było to fascynujące przeżycie i to zmęczenie podobało mi się, ale wszystko psuła świadomość, że inni są wypoczęci i w posiadaniu znacznie większej ilości podbitych punktów.

W tym momencie już wiedziałem, że pogrzebałem swoje szanse na sensowny wynik, co gorsza zmęczenie i zdenerwowanie odebrało mi zdrowe myślenie. Pojechałem za kimś na punkt E, tempo jazdy pozwoliło mi trochę odpocząć. Na samym punkcie przeanalizowałem mapę i doszedłem do wniosku, że zrobienie punktów A i E nie było do końca korzystne. W takich momentach zawsze ryzykuję i robię taki warinat, aby spotkać jak najmniej zawodników. Postanowiłem pojechać na drugą mapę i zacząć robić odcinek specjalny. Jak teraz patrzę na mapę to wiem, że powinien jeszcze zaliczyć po drodze punkty D i I, ale wtedy chciałem się jak najszybciej oddalić z tych terenów. Ten pośpiech spowodował kolejny błąd, który kosztował mnie około 30 minut straty. Mapę tak złożyłem, że widziałem oznaczenie odcinka specjalnego i kawałek litery „O”, od „OS”. Tak jadąc i przyglądając się mapie ubzdurało mi się, że „O” oznacza miejsce kolejnego punktu. Pojechałem tak w tym kierunku, będąc już blisko przewróciłem mapę i miałem ochotę wracać do bazy i zobaczyć DNF przy swoim nazwisku. Dalej jednak poszło już w miarę dobrze, nie licząc punktów, do których niektóre warianty najazdu kończyły się kąpielą i czasem nadkładaniem drogi. Muszę przyznać, że było to trochę loteryjne, najwięcej chyba straciłem na punkcie X, gdzie woda była po szyję.

„BMI poniżej 20 wskazuje na niską ilość tłuszczu w twoim organizmie. Jeżeli jesteś sportowcem jest to pożądana waga. Jeżeli nie, niskie BMI może wskazywać na zbyt niską wagę ciała co może zmniejszać Twoją odporność. Jeżeli Twoja waga jest zbyt niska powinieneś rozważyć przybranie na wadze poprzez dobór diety i ćwiczenia.” Wieczorem w domu po dwóch kolacjach okazało się, że moja waga spadła do 73 kg, oczywiście jest to wynik utraty płynów, ale takiej wagi nie miałem od wczesnych czasów liceum. A słynny wskaźnik BMI wyszedł mi poniżej 20. Jednak wcale mało nie piłem, wyszło mi, że zużyłem około 5 litrów płynów podczas zawodów, czyli straciłem ponad 10 litrów.

Zdobywałem sobie tak punkty po kolei S, T, X, U, R, P, M, I, K, H, I, D, C, B. Od punktu K w Kuligowie zaczynam czuć wyczerpanie. Na pewno jedną z przyczyn była wpadka na punkcie A, ale dopiero po wyścigu uświadomiłem sobie, że bardzo mało jadłem. Jakoś ciężko mi na DyMnie cokolwiek wchodziło, często zapominałem w ogóle o jedzeniu. Analizując mój jadłospis wyścigowy, wychodzi, że zjadłem podczas ponad 11 godzin ścigania tylko około 1000 kcal. Ostatnie cztery punkty jechało mi się bardzo ciężko, na asfalcie niestety tempo miałem tylko w okolicach 25 km/h.

Na metę wpadłem około 20:10, zmęczony bardziej niż po Harpaganie. Gdyby nie błędy mogłem być około 2 godzin wcześniej, reszta straty do zwycięzców wyniki ogólnie z mojej formy. DyMnO w tym roku zdecydowanie bardziej podobało mi się niż zeszłoroczne. Zabawa z mapami, chociaż jest denerwująca nadaje imprezie specjalnych charakter. Oprócz wspomnianych problemów w bagnie resztę punktów zdobyłem bez większych strat.

Wyników jeszcze nie ma, ale nawet na nie nie czekam. Teraz zastanawiam się, czy przed BikeOrientem jechać na Grassora.

[aktualizacja] 19. miejsce, do 18. zabrakło 26 sekund. Wynik słaby, ale lepszy niż spodziewałem się na mecie.

http://inowwa.republika.pl/dymno/2010/c100.pdf

Statystyki:

Dystans: 140,78 km

Czas jazdy: 9:18:13

Średnia prędkość: 15,13 km/h

Maksymalna prędkość: 35,44 km/h

Średnie tętno: 159 uderzeń na minutę

Maksymalne tętno: 197 uderzeń na minutę

Spalone kalorie: 8807 kcal

Czas jazdy w I strefie tętna: 3%

Czas jazdy w II strefie tętna: 32%

Czas jazdy w III strefie tętna: 65%

PS: Statystyki z pulsometru dużo „ostrzejsze” niż po Harpie

Harpagan 39 - relacja

Zdobyłem mityczny tytuł Harapagana. Powinien być bardzo szczęśliwy, przecież to marzenie większości osób jeżdżących intensywnie na rowerach. Mam jednak mieszane uczucia...

Przedmowa
Wszystko zaczęło się w sobotni, październikowy wieczór zeszłego roku. Siedząc w szkolnej sali gimnastycznej w Redzie rozważałem przegraną jaką był dla mnie Harpagan 38. Porażkę przyrzekłem sobie pomścić na wiosnę. Miejsce około setnego może nie było jeszcze takie złe, gdyby nie fatalna nawigacja połączona z jeszcze większym dołkiem formy. Na domiar złego wszyscy których znam byli przede mną. To wtedy wszem i wobec rozpowiadałem, że na wiosnę zdobędę Harapagana. Z czasem coraz mniej w to wierzyłem. Jeździć treningowo zakończyłem na początku grudnia, a nowy sezon zaczął się dla mnie dopiero w marcu i to bez planu treningowego, ani żadnego systemu. Po prostu jeździłem z tym, że intensywniej niż w poprzednich latach. Każdy przejazd oprócz codziennych odcinków dom-praca-dom miał być w tempie prawie wyścigowym.
Na tydzień przed Harpem przejechałem trasę PRO planowego WaypointRace 2010. Symulując postoje na punktach, popełniając błędy nawigacyjne i wychwytując nieaktualności mapy zrobiłem czas 5 godzin 33 minuty przejeżdżając 118 km. To był dobry wynik jak dla mnie zważywszy, że tego dnia przed 3/4 dystansu towarzyszył mi bardzo intensywny deszcz. To wtedy zdałem sobie sprawę, że Harapagan jest rzeczywiście w zasięgu. I tak z dystansem rocznym około 1800 km wybrałem się w drogę na cel numer 1 pierwszej części sezonu.

Wstęp
Piątek 7.05.2010 godzina 15:30 ruszymy z Lewanem do Gdańska. Prognozy pogody od dłuższego czasu nie były sprzyjające, chociaż gdzie niegdzie zaczynały pojawiać się przewidywania, że deszcz ustąpi w sobotę. Generalnie nastawiłem się, że będzie mokro i się nie zawiodłem – deszcz zaczął podać zaraz za Łomiankami. Jadąc krajową „siodemką” i patrząc na przydrożne lasy, pola i szutrowe drogi nie wyglądało to dobrze, im bliżej morza tym więcej błota. W połowie trasy sprawdzam ICM – około godziny 20 ma przestać padać. Nie przestało.
O w pól do 22 zjawiamy się w bazie wyścigu. Piesi już ruszyli, więc łatwiej znaleźć miejsce. Lokalizujemy dogodną miejscówkę na małej sali gimnastycznej z tartanową bieżnią. Witamy się ze znajomymi, wszyscy zgodnie stwierdzają, że Harpagana znowu nikt nie zdobędzie, przecież ciągle leje. Około północy zasypiam, krople deszczu wciąż uderzają w okna.

Przed
Nad ranem ruch zaczyna się robić o godzinie 5 rano, właściwie nie trzeba nastawiać budzika, bo każdy planuje właśnie półtorej godziny jako czas optymalny, żeby ze wszystkim zdążyć. Noc oczywiście w moim wykonania prawie nieprzespana, nie przeszkadza mi to jednak w sprawnym wstaniu. Pierwszym ruchem wszystkich po obudzeniu było sprawdzenie sytuacji za oknem - nie padało, co więcej niesmiało pojawiało się słońce. Śniadanie na tego typu zawodach mam już opanowane i od dłuższego czasu niezmienne. Są to 3 torebki kaszki na wodzie. Podgrzewam wodę na palniku, nowością będzie wkrojenie dwóch bananów do środka. Wieczorem spakowałem już całe jedzenie na wyścig, ale nadal mam wątpliwości co do ilości, obawiam się, że mam tego za mało. Później okazało się wręcz przeciwnie. W końcu mój zestaw żywnościowy jest następujący:
- banan,
- 6 batonów musli 25g,
- paczka bułeczek mlecznych i kabanosy,
- 2 batony energetyczne 100g.
Do tego za namową Lewana biorę 0,5l rozrobionego wcześniej Gain bolica. Do picia izotonik w ilości 2x bidon 0,7l + bukłak 2l. Na czarną godzinę dołożyłem 2 butelki coli 0,5 l. Nie bez znaczenia tak szczegółowo to wymieniam, jak dołożyłem do tego zestawu jeszcze parę drobiazgów to plecak ważył coś koło 8 kg. Nie chcę nigdy więcej popełnić takiego błędu.
Przed wyjazdem trwają ożywione dyskusje co do ubioru, padają głosy, że jest bardzo zimno, ktoś rozmawiał z pieszymi - "w lesie błoto po kolana". Większość decyduje się ubrać „na długo”, ja również.

6.27, planowe rozdaniem map. Trasę mam już w głowie ułożoną przed otrzymaniem mapy. Jadę tak, żeby na początku mieć pod wiatr, dzisiaj będzie to kierunek zachodnio-południowy. Jako, że trafiłem na numer startowy 759 to dostałem mapę jako przedostatni w 40-osobowej grupie. Niestety rozdawanie map trwało strasznie długo i sam ją dostałem już po planowanej godzinie startu. Jednym rzutem oka stwierdzam, że da się przejechać tak jak pierwotnie założyłem, wyjdzie kółko przeciwnie do ruchu wskazówek zegara. Jak zwykle przy takim dystansie skupiam się więc na 6 najbliższych moim założeniom punktach, a na resztę tylko zerkam. Rysuję markerem początek trasy, później i tak będzie trzeba zweryfikować pozostałe 14 punktów w zalezności od warunków na trasie, przynajmniej będę miał chwilę na odpoczynek. Podczas planowania zakładam, że omijam drogi gruntowe bo nie wiadomo czego się po nich spodziewać. Asfalt właśnie przesychał, ale w terenie musi być mokro.

Mocny początek
Z mapą właściwie spędziłem 3 minuty. Przede mną ruszyła może 1/3 zawodników to i tak słaby wynik, zważywszy na fakt, że wiele osób miało dużo dłużej mapę w rękach niż ja. Jedzie mi się nadspodziewanie dobrze, tygodniowy odpoczynek od roweru zrobił swoje. Zdobycie PK10 nie sprawia mi większych problemów, po około 3-kilometrowym kawałku asfaltem miałem pierwszy kontakt z drogami gruntowymi. Miłe zaskoczenie, kałuż wcale nie jest tak dużo, jedzie się dosyć nieźle, większość dróg była piaszczystych, co w tych warunkach było korzystne ponieważ woda szybko wsiąkała. Wpadam na punkt, gdzie jest niewielki ruch, podbijam punkt i od razu jadę. Decyduję się na jazdę szlakiem do asfaltu. Tak miałem narysowane na mapie, natomiast szlak okazał się słabo oznaczony i trochę się pogubiłem. Wreszcie na szosę trafią z Danielem Śmieją. Jedziemy mocnym tempem. Przy zjeździe z asfaltu rozdzielamy się. W lesie jadę sam, ale wkręca mi się gałąź w koła i muszę się zatrzymać przy ruszaniu widzę nadciągającą trójkę zawodników, to Daniel, Paweł Brudło oraz nieznany mi zawodnik. Postanowiłem chwilę zwolnić i dać wyprzedzić, aby na punkt pojechać w takiej grupie. PK20 w końcu za 5 pkt, więc powinien być trudniejszy w takim mocnym składzie mniejsze prawdopodobieństwo długiego szukania. W rezultacie punkt był łatwy, przynajmniej jadąc sam trafiłbym bez problemu. W tym momencie jesteśmy w czołówce osób decydujących się na taki wariant przejazdu. Na samym punkcie po raz pierwszy i ostatni pokierował za mną owczy pęd. Paweł i Daniel jadą na zachód, ja mam narysowany powrót tą samą drogą na południe. Nie chcąc nic tracić kontaktu z czołówką wybieram kierunek zachodni. Okazuje się on nie najlepszy, drogi słabo przejezdne. Po wyjeździe na asfalt, Paweł znika w lesie, wcześniej pamiętam jeszcze jego stwierdzenie, ze gdyby nie wiatr to trasa byłaby do zrobienia. Ja i Daniel wybieramy asfalt. Na PK2 docieram już sam nie wytrzymując tempa cieńszych opon przeciwnika. Kiedy zobaczyłem namiot chciałem odjechać bez podbijania, nie zgadzał mi się on z mapą i nie chciałem dać wiary dziewczynom punktowym, że to jest punkt trasy rowerowej. Było to jedno z dwóch miejsc które nie zgadzało się dla mnie z mapą. Zresztą droga które miała być obok punktu asfaltowa okazała się fatalnymi "kocimi łbami". Przy dojeździe do skrzyżowania widzę Daniela studiującego mapę, ja wybieram PK18 i bez zatrzymania jadę już sam.

Przy długim przebiegu do PK18 cały czas mam wątpliwości czy jednak nie robić PK14. Ostatecznie wybieram już nie zmieniać. Punkt 18 jest również za 5 punktów, dodatkowo najazd według mapy od wschodu nie wydaje się najłatwiejszy. Będąc już blisko widzę zawodnika wracającego, który stwierdza, że „tędy się nie da”, ale dowiedział się od miejscowego którędy można. Mam wątpliwości bo z mapy to nie wynika, w końcu zadecydowałem, że przy trudniejszym punkcie lepiej szukać we dwóch. Wariant okazał się skuteczny, ale za mostkiem zostawiam "pomocnika" i na punkt przyjeżdżam jako pierwszy i to pierwszy spośród wszystkich startujących. Tak miało być przez następny odcinek.

Samotna jazda
Dalej bardzo prosty fragment trasy na południe z kombinacją PK4 i PK16. Na obu melduje się jako pierwszy. Jedziecie mi się nadzwyczaj dobrze. Dopiero na około 50 kilometrze zaczynam coś jeść i to tylko z zasady, bo śniadanie jeszcze tkwiło nie spalone. Niestety zaczyna się problem z plecami. Obciążony plecak robi swoje i kręgosłup z każdym kilometrem dawał o sobie coraz bardziej znak.
Kolejny punkt to PK14, bałem się najazdu z racji mocno „przerywanych” dróg na mapie, w rezultacie przebieg był bardzo prosty. Zaczynam ponownie mijać zawodników, są już mocno za mną jeśli chodzi o zdobycze punktowe. Przychodzi czas na PK12, trochę ukryty, ale o dziwo jakby podświadomie dokładnie wiem gdzie jechać. Na punkcie robię krótka przerwę i sprawdzam jakość gain bolicu wybijając połowę zawartości. 10 kilometrów dalej zaczyna się kryzys, pojawia się ból brzucha i myśli powrotu do bazy. Do tej pory nie wiem jaka była przyczyna, ale zaczęło się właśnie po spożyciu białego płynu. Do PK6 tempo jazdy było jeszcze przyzwoite dalej gwałtownie słabłem. Wracając z punktu skręcam za wcześnie na szutrowych drogach przez wioski w rezultacie kręcę się zdecydowanie za długo pomiędzy polami. Co chwile zjazdy i podjazdy, w pewnym momencie dobija mnie widok… wyciągu narciarskiego. Musiałem zrobić dwie przerwy, aby odetchnąć. Przed PK1 na 5 minut kładę się obok drogi, właściwie bolało mnie wszystko oprócz głowy, poczynając od kolan, poprzez prawe udo, brzuch, no i kręgosłup. Mija mnie zawodnik patrząc z politowaniem, a może i wyższością nad "niedotrenowanym" rywalem. Dojeżdżam do samego punktu ostatkiem sił i wypijam całą butelkę coli. Na razie nie rezygnuję, postanawiam realizować dalej plan, ale jestem ogromnie na siebie zły, że pojechałem na PK1. Zysk punktowy prawie żaden, dodatkowo „jedynka” nie leżała po drodze, jeszcze ta świadomość że przy takim kryzysie i tempie jazdy Harapagana i tak nie zdobędę. Na asfalcie do Kartuz człapię się 15 km/h, siłą woli wyrzucam myśl o zatrzymaniu się i położeniu na przystanku autobusowym. Za Kartuzami zaczyna być trochę lepiej, na samym PK7, który również nie stanowił żadnego problemu postanawiam zrobić przerwę 5 minut. Zjadam dwie bułki z kabanosami, aby żołądek zaczął pracować. Podwyższam siodełko i smaruje łańcuch.

Zaczyna być dużo lepiej i zaczynam osiągać dobre tempo. Ból brzucha i kolan powoli ustaje. Kolejny punkt, znowu ku mojemu zdziwieniu bez problemu zdobywam, chociaż PK19 na mapie wyglądała niebezpiecznie. PK9, jako, że znajdował się w moim wariancie w 3/4 trasy postanawiam chwilę przeanalizować dalszy przejazd. Obliczam dystans do końca przy pomocy linijki - 60 km, czas 3h 45 min do końca limitu. próbuję to przeliczyć na średnią prędkość jazdy, mam problemy, więc zakładam, że mam 4h do końca czasu, wtedy średnia mi wychodzi 15 km/h. Wychodzi na to, że jest duża szansa i na razie żadnego punktu nie odrzucam, tym bardziej, że ostatnie kilometry jechało mi się bardzo dobrze. Jeszcze się zastanawiam czy nie pomyliłem się w obliczeniach, bo mój kryzys to przynajmniej 30 minut straty od normalnego tempa.

Wyścig z czasem
Na drodze do PK13 wyprzedam grupę zawodników, dogania mnie po chwili jeden z nich i proponuje współpracę ponieważ tempo grupy było dla niego za wolne. To Piotr z Gdańska, który z góry przyznaje, że z nawigacją jest u niego źle, nie długo okazało się, że nie przesadził z tym stwierdzeniem. Nie obawiałem się tego, bo dzisiaj nawiguję prawie doskonale. Jedziemy razem, od razu informuję o moich planach zdobycia wszystkich pozostałych punktów i przez to wymaganej mobilizacji oraz szybkiej jazdy. Lokalizuję PK13, nie było to trudne, zresztą pomogły ślady poprzedników. Do PK17 dłuższy odcinek asfaltem, Piotr prowadzi. Tempo koło 32-33km/h, na podjeździe nie daję rady, ale potem znowu jesteśmy razem. Zadziwia mnie moja forma bo czuję się dobrze, a w nogach mam ponad 170 km, ale w nogach również zaczęły się pojawiać coraz częstsze skurcze. PK17, PK15, PK3 bez historii, ale Piotr stwierdza, że w takim tempie nie da rady bo kończy mu się picie. Wtedy sprawdzam ile mi zostało. Dzielę się połową bidona i z ogromnym zaskoczeniem stwierdzam, że mam ponad litr izotonika w bukłaku. Od tamtej pory ustnika prawie nie wyjmowałem z ust. Zaczynam mieć obawy, bo zostało 1h 15 min i 3 punkty do zdobycia. Do PK5 najazd inny niż się planowałem, ale zawiniła nieaktualność mapy. Przed kolejnym punktem Piotr jednak stwierdza, że musi wpaść do sklepu bo jest kiepsko. 5-minutowe zakupy mocno mi się dłużyły, za to miałem czas do dokładnego zaplanowania dalszych przebiegów. PK11 zdobywamy bez problemu, został ostatni punkt. Tutaj w pobliżu lotniska popełniam błąd i wybieramy nie tę drogę, tracimy znowu około 5 minut. Powrót, ale na horyzoncie widać już grupki pieszych zmierzających na ten sam punkt, więc nie ma problemu. Na wyjeździe z PK8 zostało 18 minut do końca czasu. Piotr stwierdza, że stąd zna drogę - jeździ tędy codziennie. Boję się zaufać, pomny poprzednich doświadczeń, ale jakbym chciał jechać sam może być jeszcze gorzej ze względu na mocno zurbanizowany teren. Obaj jedziemy mocno zmęczeni. Tempo około 24-25 km/h. Na metę wpadamy i okazuje się, że zostało jeszcze 7 minut do końca. Zdobyłem Harapagana!

Podsumowanie
Łatwo położone punkty kontrolne to hasło jakie najczęściej jest powtarzane po wyścigu. Również się przyłączam do niego. Nie miałem problemu z żadnym z nich, jedyne trudności napotykałem na przebiegach pomiędzy punktami. Pełną radość przysłania mi fakt, że tytuł Harpagana na takiej edycji może nie być pełnoprawnie traktowany. Tym bardziej spada na mnie większe wyzwanie udowodnienia że to nie był przypadek na kolejnych edycjach. Zapytany na mecie, czy będę miał jeszcze motywację przyjeżdżać na Harpagany odpowiedziałem, że na pewno tak. Teraz zastanawiam się, czy nie obrać sobie nowego wyzwania, którym mogłoby być zdobycie tytułu na trasie mieszanej, kto wie... ;)

Z każdych zawodów trzeba wyciągać wnioski, więc na minus zaliczam zdecydowanie błędne przygotowanie logistyczne, przeładowany plecak, który spowodował ból pleców, aż do poniedziałku. Nie potrafiłem zaplanować ilości niezbędnego jedzenia, przywiozłem 2/3 tego co ze sobą zabrałem. Co gorsza na mecie mogłem jeszcze wypić 0,5 l pozostałego w bukłaku izotonika, co w obliczu napadających skurczów jest fatalną informacją. Jestem natomiast bardzo zadowolony ze swojej nawigacji, jazda była płynna. Na pewno pomagała taktyka częstego zapamiętywania dystansu z licznika przy charakterystycznych punktach na mapie

Regenerację po Harpaganie kończę właśnie tą relacją. Czy to był tylko jednorazowy wystrzał formy, czy może zapowiedź lepszego niż poprzedni sezon to się okaże już wkrótce, na DyMno.

Trasa

Statystyki:
Czas na mecie: 11h 49min
Dystans: 228,06 km
Czas jazdy: 10h 45min
Średnia prędkość: 20,85 km/h
Maksymalna prędkość: 63,19 km/h
Średnie tętno: 150 uderzeń/minutę
Maksymalne tętno: 181 uderzeń/minutę
Spalone kalorie: 9087 kcal
Czas w I strefie: 13%
Czas w II strefie: 42%
Czas w III strefie: 44%

Początek sezonu 2010

Początek sezonu 2010

Map your trip with EveryTrail

Trening 28.02.2010

Map your trip with EveryTrail

Zintegrowany Rozkład Pociągów Podmiejskich edycja 2009/2010 (aktualizacja 28.02.2010)

Z związku z marcową korektą rozkładu jazdy pociągów publikuje poprawioną wersję ZRPP.
Zmiany są czysto kosmetyczne (głównie dotyczą terminów kursowania).

ZRPP html
ZRPP pdf

GrandPrix Polski na torze w Pruszkowie

Wreszcie ktoś profesjonalny bierze się za organizację imprezy na pruszkowskim welodromie. LangTeam 12-13.03.2010 urządza GrandPrix Polski połączoną z prezentacją Tour de Pologne 2010. Zapowiedź brzmi zachęcająco, szkoda tylko, że mało słychać o tym wydarzeniu (no może nie do końca, bo ja się dowiedziałem z TVP1 w środę ok 23.00, kiedy kończono relację z meczu hokejowego na IO - jednym z gości w studiu był Czesław Lang).

W dniach 12-13 maca 2010 roku Polski Związek Kolarski wraz z firmą Lang Team będzie organizatorem międzynarodowych zawodów kolarskich Grand Prix Polski, które odbędą się na torze kolarskim BGŻ Arena w Pruszkowie.Wyścigi połączone będą z uroczystą galą prezentującą tegoroczny Tour de Pologne. Dzięki temu do Pruszkowa zjadą się nie tylko znakomici kolarze, ale również znane osobistości. Będzie to wydarzenie niezwykle medialne, które pokaże Pruszków i powiat pruszkowski jako miejsce, do którego ściągają najważniejsze wydarzenia sportowe w Polsce, takie jak Tour de Pologne.Zawody będą trwały dwa dni i rozegrane zostaną wyłącznie w dyscyplinach olimpijskich. Przewidziana pula nagród to 10tys.€. Większość finałów odbędzie się podczas uroczystej gali w sobotę o godz. 20:00. Wyścigom towarzyszyć będzie odpowiednia oprawa łącząca elementy gry światłem i muzykę. Całość stworzy niepowtarzalne widowisko sportowo-artystyczne. Uczestnictwo w nim będzie możliwe zarówno dla kibiców jak też dla zaproszonych gości.
http://www.bgzarena.com/pl/home/grand_prix_polski

Program

Spacer 21.02.2010

Map your trip with EveryTrail